12 marzo 2011

soy incapaz de concentrarme en los estudios, y veo como mi futuro académico se estrella bajo mi mirada. y me invade esa impotencia de no poder hacer nada, o me limito a colgar una red debajo y recoger mis propios fracasos para luego usarlos de relleno para mi almohada, y acostarme cada noche sobre ellos. hoy es uno de esos días en los cuales haga lo que haga, mi mente acaba desarrollando pies y se escapa de mi cráneo, y entonces es cuando me entran ganas de llorar, y llorar, y llorar, a ver si la poca inteligencia que me queda se apiada de mí y vuelve a mi cabeza. pero no, no ocurre nada de eso, y estoy vislumbrando mi propia decadencia, mientras mi concentración se pasea de aquí para allá, visita museos, hogares ajenos, va a conciertos de ópera, se hace la manicura, saca a su perro, hace de todo menos quedarse en mí. y ya no sé qué usar de cebo para atraerla, me siento completamente estúpida mirando las hojas llenas de palabras indescifrables, teorías médicas y conceptos vacíos que se quedan sin nombre. qué estúpida es la vida, qué estúpida esta necesidad de construir un futuro, tan estúpida como necesaria, estoy donde no quisiera estar haciendo lo que no quiero hacer sin saber siquiera si quisiera estar haciendo algo diferente. no queda nada entre estas neuronas, tan solo lápidas y funeral tras funeral, se me van muriendo lentamente, maldita sea. y no hago más que cavar mis propias tumbas, empujar ahí las neuronas, seguir cavando y aplastando mi futuro, pisoteándolo como si fuera un montón de estiércol perfecto para fertilizar campos llenos de fracasos. me siento como una auténtica mierda, y no puedo parar esta vorágine en aumento, del deseo de aniquilarse a cada instante, y todo para qué, para qué, para qué, si nada tiene sentido, si debería estar ahora mismo partiendo cocos bajo una palmera. pero llorar, llorar, llorar es más sencillo, voy a seguir tejiendo un poco más esta puta frustración. quizás en uno de estos días, se me escape el presente y se derrame sobre el tejado de hojalata oxidada, y entonces no me quede más remedio que refugiarme en el pasado, construir una barca y naufragar entre montones de basuras flotando, bolsas de plástico, cadáveres en descomposición.

8 comentarios:

Truchadorada dijo...

Oye qué bacán tus escritos, me gustan mucho. Vi en tu perfil que te gusta Orwell 1984, ése es en verdad un excelente libro!!! :-)

Eu. dijo...

Degeaba ti-as da sfaturi si as incerca sa te incurajez. Stiu cum e sa nu ai chef de nimic, iar apoi sa-ti para rau ca nu ai invatat. Pentru ca si eu am trecut prin asta. De multe ori. Tocmai de asta, iti doresc sa-ti revina cheful si sa poti invata. Baga-ti in cap o idee care sa te motiveze si stai cu cartea in fata si citeste pana pricepi ceva. Iar daca decat o zi pe saptamana, sa spunem, nu ai chef sa inveti, nu e chiar asa de mare tragedia, foloseste ziua aia sa faci tot ce vrei ca apoi urmatoarea zi sa incepi in forta. Te iubesc mult! Ai grija de tine.

Deyu dijo...

me gusta Eu!!
Alien! Te quiero! Espero que con esto te sea suficiente para rato!

Eu. dijo...

gracias, Deyu. :D
yo tambien la quiero. Silvia, acum, sa te gandesti ca nu esti singura, ci ca ai prieteni care te iubesc si iti sunt alaturi.

Anónimo dijo...

pensé que estaba leyendo mi situación hoy día, es que me encuentro en la misma wea que tu y no sé como fingir que me interesa estudiar y quedar en la universidad.

K209 dijo...

pues saca algo que te motive. o si no, imagínate que cada día en la universidad reparten chocolate/papas fritas o algo que te guste mucho. y que los profesores son piezas de ajedrez.

Anónimo dijo...

Gracias :)

Margioret CS dijo...

La vida es ironica...escribes esto justo el dia que estaba dando un examen para ver si quedaba en la universidad.
No lo pasé.
Me sigo preparando para ver si por fin soy realmente "apta" para ello.
Igual gracias...